در سیاره‌ای دورافتاده، عدالت به زبانِ خاموشی سخن می‌گوید و فراموشی همچون سایه‌ای طولانی بر دیوارهای شهر می‌گذرد. هرچیزی که برایِ عدالت واجب است، با فراموشی به فراموشی سپرده می‌شود و هر آنچه فراموش می‌شود، به ناچار با عدالت روبه‌رو می‌شود. قصه به جست‌وجویِ حقیقتِ پنهان میانِ بی‌صدایی‌ها آغاز می‌شود؛ جایی که شهروندان با پرسشِ بی‌صداییِ «واقعاً چه اتفاقی افتاد؟» مواجه می‌شوند و قهرمانِ داستان با گذر از راهروهای فراموشی، به دنبالِ پرونده‌ای که نایاب شده است می‌گردد. در این مسیر، عدالت با فریادِ خاموشیِ روزهای گذشته و فراموشیِ سایه‌هایِ تاریخی، به تعادلِ نوینی نیاز پیدا می‌کند و انسان‌ها درمی‌یابند که فراموشی تنها راهِ فرار نیست؛ بلکه دری است به سمت مسئولیتِ دوباره و بازسازیِ اعتماد میانِ افراد جامعه.