Giovanni "Nanni" Moretti (تلفظ ایتالیایی: [ˈnanni Moˈretti] ؛ متولد 19 اوت 1953 ؛ Brunico) یک کارگردان ، تهیه کننده ، فیلمنامه نویس و بازیگر ایتالیایی است. برنده Palme d'Or در سال 2001 ، در سال 2012 او رئیس هیئت منصفه در جشنواره فیلم کن بود. فیلم های او جایزه هایی را از جمله یک جشنواره کن در سال 2001 برای "اتاق پسر" ، یک خرس نقره ای در جشنواره فیلم برلین 1986 برای "The Mass Ended" و یک شیر نقره ای در جشنواره فیلم ونیز در سال 1981 برای "رویاهای شیرین" ، علاوه بر جایزه Dovatello -Sweet "بهترین فیلم برای فیلم در سال 2004 در سال 2004 (برای" Caro "در سال 2004 (برای" Caro "(برای" Caro "(" برای "Caro Diar" دریافت کرده است. "ایل کیمانو" در سال 2006).

مورتی در برونک ، ایتالیا در والدین رومی که هر دو معلم بودند متولد شد. پدر وی نگارگر فقید لوئیجی مورتی ، معلم یونانی در دانشگاه ساپینزا رم بود. برادرش محقق ادبی فرانکو مورتی است. در حالی که بزرگ شد ، مورتی دو احساس خود را کشف کرد ، سینما و آب چوگان. پس از اتمام تحصیلات ، او به عنوان تهیه کننده حرفه ای را دنبال کرد و در سال 1973 کارگردانی دو فیلم کوتاه اول خود را انجام داد: Pâté de Bourgeois و The Defeat (La Sconfitta). در سال 1976 ، اولین فیلم سینمایی Nanni Moretti IO Sono Un Autarchico (من خودکفا هستم) منتشر شد. در سال 1978 ، او در فیلم ECCE Bombo نوشت ، کارگردانی و بازی کرد ، که داستان دانشجویی را که با همراهان خود مشکل دارد ، روایت می کند. در جشنواره کن نمایش داده شد. Sogni d'Oro در 38 مین جشنواره بین المللی فیلم ونیز برنده شیر نقره شد. La Messa è Finita در سی و ششمین جشنواره بین المللی فیلم برلین برنده جایزه ویژه هیئت منصفه شد. او ممکن است بیشتر به خاطر فیلم های خود Caro Diario (خاطرات عزیز ، 1993 ؛ در سال 1998 توسط یک دنباله ، aprile) و La Stanza del Figlio (اتاق پسر ، 2001) شناخته شود ، که دومی از آن در جشنواره فیلم کن 2001 پیروز شد.

مورتی چندین بار در فیلم های خود از بازیگران خاصی استفاده کرده است که به طور کلی نقش های جزئی را ایفا می کند. پدرش لوئیجی در 6 فیلم ، داریو کانتارلی و مائورو فابرتی در 5 ، آنتونیو پتروسلی در 4 ظاهر می شود. بازیگران قابل توجه ایتالیایی که مرتباً در فیلم های خود به کار می رود ، شامل Silvio Orlando است که در 5 فیلم (از جمله نقش شخصیت در ایل کیمانونو) و Laora Dioghne Morante ظاهر شده است ، که در Snogniane ، آنها نمایش داده شده است. اتاق. [استناد مورد نیاز]. با بازی در واترپولو در بخش B مسابقات قهرمانی ایتالیا ، تجربه او بعداً الهام بخش فیلم او Palombella Rossa ("Palombella" است که به معنای واقعی کلمه به معنای "کبوتر کوچک" است ، به نوعی از شلیک لوب اشاره دارد). کار دیگر او به طور گسترده ای در خارج از اروپا دیده نشده است ، اما در داخل کشورش مورتی به عنوان سازنده فیلم های طنزآمیز و عجیب و غریب شناخته می شود و معمولاً خود را بازی می کند. جدیدترین نقش او در فیلم میا مادره (مادر من ، 2015) مورتی نیز یک چپگرا سیاسی صریح است. در سال 2002 ، وی اعتراضات خیابانی را علیه دولت سیلویو برلوسکونی ترتیب داد. ایل کیمانو (2006) تا حدودی در مورد بحث و گفتگوهای برلوسکونی است: در یکی از سه پرتره نخست وزیر ایتالیا ، مورتی خود برلوسکونی بازی می کند. Aprile همچنین با وضعیت سیاسی ایتالیا و دیدگاه های مورتی در مورد آن سروکار دارد. فیلم او در سال 2011 ما یک پاپ را در جشنواره فیلم کن 2011 به نمایش گذاشت.