مارلون براندو جونیور (3 آوریل 1924 - 1 ژوئیه 2004) بازیگر آمریکایی بود. او که یکی از تأثیرگذارترین بازیگران قرن بیستم بود ، در طول حرفه خود جایزه های بی شماری دریافت کرد که شش دهه از جمله دو جایزه اسکار ، دو جایزه گلدن گلوب و سه جایزه فیلم آکادمی انگلیس بود. براندو همچنین به دلایل بسیاری فعال بود ، به ویژه جنبش حقوق مدنی و جنبش های مختلف بومی آمریکا. وی پس از تحصیل با استلا آدلر در دهه 1940 ، وی به عنوان یکی از اولین بازیگرانی که سیستم استانیسلاوسکی را برای بازیگری و روش بازیگری ، مشتق شده از سیستم استانیسلاوسکی ، به مخاطبان اصلی ارائه می دهد ، اعتبار دارد.

وی در ابتدا تحسین و اولین نامزد جایزه اسکار خود را برای بهترین بازیگر نقش اول مرد در نقش اصلی برای بازنویسی نقش استنلی کوالسکی در اقتباس فیلم در سال 1951 از نمایشنامه تنسی ویلیامز به نام Desire ، نقشی که او با موفقیت در برادوی سرچشمه گرفت ، به دست آورد. وی بخاطر عملکرد خود در مورد تری مالوی در کنار آبشار ، ستایش بیشتری دریافت کرد و اولین جایزه اسکار و جایزه گلدن گلوب ، و تصویربرداری وی از رهبر باند عصیان موتور سیکلت ، جانی استرابرر در وحشی ، ثابت شد که تصویری ماندگار در فرهنگ عامه است. براندو نامزدهای جایزه اسکار را برای بازی در امیلیانو زاپاتا در Viva Zapata دریافت کرد! (1952) ؛ مارک آنتونی در فیلمبرداری فیلم جوزف ال. مانکویچ در سال 1953 از جولیوس سزار شکسپیر ؛ و سرگرد نیروی هوایی لوید گروور در Sayonara (1957) ، اقتباسی از رمان جیمز A. میشنر در سال 1954.

دهه 1960 باعث شد حرفه براندو رکود تجاری و بحرانی داشته باشد. او کارگردانی و بازی در جکهای یک چشم غربی ، یک فلاپ بحرانی و تجاری ، پس از آن یک سری از خرابی های قابل توجه در گیشه را تحویل داد و با Mutiny On The Bounty (1962) شروع کرد. وی پس از ده سال نامزدی ، موافقت کرد که یک آزمایش صفحه را به عنوان ویتو کورلئون در The Godfather Francis Ford Coppola (1972) انجام دهد. او این قسمت را بدست آورد و متعاقباً جایزه دومین جایزه اسکار و جایزه گلدن گلوب را در یک منتقدان عملکردی که در بین بزرگترین وی قرار دارد ، به دست آورد. وی به دلیل ادعای بدرفتاری و سوءاستفاده از بومیان آمریکایی توسط هالیوود ، جایزه اسکار را رد کرد. پدرخوانده یکی از موفق ترین فیلم های تجاری در تمام دوران بود و در کنار عملکرد نامزد اسکار در آخرین تانگو در پاریس (1972) ، براندو خود را در رده های برتر ستارگان باکس آفیس مجدداً تأسیس کرد.

پس از وقفه در اوایل دهه 1970 ، براندو به طور کلی از بازیگر شخصیت بسیار پردرآمد در حمایت از نقش ها ، مانند Jor-El در سوپرمن (1978) ، به عنوان سرهنگ Kurtz در آخرالزمان (1979) و آدام استفل در فرمول (1980) ، قبل از اینکه یک سال شکست از فیلم داشته باشد ، راضی بود. براساس کتاب رکوردهای جهانی گینس ، براندو به رکورد 3.7 میلیون دلار (16 میلیون دلار دلار تنظیم شده با تورم) و 11.75 ٪ سود ناخالص به مدت 13 روز کار در سوپرمن پرداخت شد.

براندو توسط مؤسسه فیلم آمریکایی به عنوان چهارمین ستاره فیلم در میان ستارگان فیلم مردانه که اولین فیلم های صفحه نمایش در یا قبل از سال 1950 رخ داده است ، در رده بندی قرار گرفت. در این لیست ، Time همچنین براندو را به عنوان "بازیگر قرن" معرفی کرد.